Spaarne Werkt helpt mensen op weg naar betaald werk. Wat werk precies voor hen betekent, vertellen ze zelf in deze interviewserie. Lees hier het verhaal van Jenny Sweers (32 jaar).
“Blijf dicht bij jezelf, dan hou je het vol!”
Na haar studie sociaal pedagogische hulpverlening werkte Jenny Sweers enige tijd in deze richting en ze merkte dat het werk eigenlijk niet bij haar paste. Toen ze een gezin met twee kinderen kreeg, bleef ze thuis om voor de kleintjes te zorgen.
Helaas kwam ze door omstandigheden in de bijstand terecht, een situatie waar ze niet blij mee was. “Ik ging parttime werken bij een ijssalon, heel leuk werk waar ik onder andere mijn creativiteit kwijt kon in het maken van ijstaarten. Met mijn werk in de ijssalon verdiende ik niet genoeg om uit de bijstand te komen.”
Bovendien was dat werk tijdelijk en seizoensgebonden. Jenny (32 jaar) wilde graag blijvend en volledig uit de bijstand komen, maar hoe was de vraag.
Ze vond begrip bij de gemeente, die goed meedacht en haar een re-integratietraject bij Spaarne Werkt aanbood. Een kans die ze met beide handen aangreep. “Ik kwam in contact met Irma Verkaaik, mijn arbeidscoach bij Spaarne Werkt. Zij stelde voor om een zelfontplooiingstraining te volgen in combinatie met een sollicitatietraining.”
Bij sommige onderdelen van de training werd Jenny flink uit haar comfortzone gehaald. “Jezelf presenteren bijvoorbeeld, dat paste niet echt bij me, maar toch zette ik door. Ik was erg gemotiveerd om de trainingen te volgen en hoewel niet alles nieuw voor mij was, stak ik er wel veel van op.”
Ze leerde om anders te kijken naar haar eigen situatie, waardoor ze nieuwe inzichten kreeg. “Irma adviseerde me om niet alleen naar je papieren te kijken, maar ook naar wat je het allerliefste zou willen doen. Je kunt je natuurlijk blindstaren op welke mogelijkheden er met jouw diploma’s zijn. Maar je kunt het ook andersom zien; wat past bij jou en bij welk bedrijf zou je willen werken. En kijk daarna wat je nodig hebt om dat werk te kunnen doen.”
Irma stimuleerde Jenny om buiten de gebaande paden op zoek te gaan naar werk. “Als eerste dacht ik aan werken met chocolade, dat is heerlijk en net als het maken van ijstaarten ook een creatief beroep.”
Jenny trok de stoute schoenen aan en stapte binnen bij de plaatselijke chocolatier Olala. Wat bleek, ze zochten per september een nieuwe medewerker. De opleiding was geen probleem, want ze wilden Jenny het vak zelf op de werkvloer leren. Het was alsof ze op haar zaten te wachten. “Op 14 september ben ik begonnen voor twee dagen per week en vanaf 1 november werk ik de ene week twee dagen en de andere week drie dagen.”
Het werken als chocolatier blijkt een gouden greep. Haar werk is afwisselend; chocola maken en verwerken in het atelier, het bedienen van klanten in de winkel en het begeleiden van workshops chocolade en bonbons maken. “Als leerling verdien ik nog niet genoeg, maar binnenkort gaat dat veranderen. Ik leer te werken met chocolade, zoals temperen dat soms best ingewikkeld is. Proeven hoort er ook bij, je moet wel weten hoe iets smaakt.”
Jenny is dankbaar voor het vangnet dat geboden werd toen dat nodig was, maar ze is nog blijer met terugkrijgen van haar zelfstandigheid. “Het voelt fijn om los te zijn en op eigen benen te staan. Door mijn werk heb ik weer een stukje voor mezelf teruggekregen. Als de kinderen wat ouder zijn, wil ik mijn werkuren verder uitbreiden. Wat mij betreft blijf ik dit werk altijd doen. Mijn tip voor anderen: Blijf dicht bij jezelf, zodat je het vol kunt houden.”
Tekst: Mariëtte Peperkamp
