De Spaarne Werkt medewerkers vertellen graag de verhalen die zij tijdens hun werk meemaken. Dit is het verhaal van Alice Gaikhorst (Arbeidscoach bij Spaarne Werkt).
Alice begint: “Na een jaar WW komt hij bij mij in traject. Ik bel hem op voor een video-intakegesprek. Hij blijkt een man van weinig woorden. Zijn korte antwoorden geven duidelijk aan dat hij niet op iemand zit te wachten die zich gaat ‘bemoeien’ met hem. Ik krijg de indruk dat hij niet actief met solliciteren bezig is. Ik kies voor een praktische aanpak: aan de slag gaan met zijn CV. Ik koppel hem aan mijn collega en we maken duidelijke afspraken over onze communicatie en het vervolgtraject.
Nadat ik de mail met onze afspraken heb verstuurd, volgt er een lange radiostilte. Dat is nou net wat we niet hadden afgesproken. Ik bel hem op, maar krijg geen gehoor. Later die dag krijg ik een appje: hij zit met zijn vader in het ziekenhuis, in verband met een nabehandeling van kanker waar zijn vader net van genezen is. Als we elkaar later die week alsnog spreken, geeft hij aan dat de ziekte van zijn vader hem het afgelopen jaar flink heeft bezig gehouden. Logisch dat zijn focus minder bij solliciteren lag. En dan hebben we ook nog eens te maken met de Corona-crisis en dat maakt het vinden van werk er niet makkelijker op. We focussen ons weer op het maken van een CV: ik vraag, hij antwoordt, ik type. En zo komen we tot een meer functiegerichte CV waar hij blij mee is en goed mee uit de voeten kan. Dit helpt hem om weer in actie te komen richting werk.
Onze volgende afspraak laat hij zonder tegenbericht verstek gaan, waardoor ik weer twijfels krijg over zijn motivatie. Ik nodig hem uit voor een fysieke afspraak in de hoop op die manier beter tot hem door te dringen. Als we, op 1,5 meter afstand, tegenover elkaar zitten merk ik een connectie. Hij vertelt me op dat moment alles: zijn verslaving, op eigen initiatief afgekickt, net niet opgenomen geweest, delict gepleegd, elke week een behandeling en gesprek bij reclassering al een jaar lang en ga zo maar door. Behoorlijk heftig en daarnaast dus ook nog zijn zieke vader. En plots heb ik een heel ander beeld bij hem dan na zo’n eerste videogesprek. Hij heeft keihard gewerkt afgelopen jaar, aan zichzelf!
Hij geeft aan dat hij digibeet is en moeite heeft met focus in gesloten ruimtes. Hij heeft ook een ‘beperkt brein’ zoals hij dat zelf noemt. We overleggen of opname in het Doelgroepenregister hem iets zou kunnen bieden, maar dat vindt hij niet nodig. Hij wil gewoon aan de slag en hij weet dat hij dat kan in een functie waarin hij letterlijk niet stil zit. En dan vertelt hij me, tussen neus en lippen door, dat hij nu ook echt actief is gaan zoeken. De CV, die we samen gemaakt hebben, heeft hij naar een werkgever gestuurd en hij mag op gesprek komen. Ik ben aangenaam verrast! Een week later loopt hij 2 proefdagen mee als chauffeur bij een groothandel en nog een week later is hij in het bezit van een arbeidsovereenkomst. Hij zucht als ik aangeef dat ik hem nog 3 maanden te zullen volgen en maak een grapje ‘dat hij niet zomaar van me af is’. En ik ben stiekem heel trots op hem dat hij na een jaar ‘thuiszitten’ zo weinig nodig had om weer in de actie te komen en een baan te vinden die bij hem past. Maar ik zeg het maar niet, dat vindt hij vast onzin.”
