Azza: van asielzoekerscentrum naar ingenieursbureau

Azza is architecte en werkt voor een ingenieursbureau. Klinkt logisch genoeg, geen aanleiding voor een interview. Proberen we het opnieuw. Azza is architecte, alleenstaande moeder van drie kinderen en werkzaam bij een gerenommeerd kantoor. Beter, maar nog steeds geen doorslaggevende reden voor een interview.

Waarom dan toch? Azza is architecte, moeder, vluchtte 5 jaar geleden uit Soedan, heeft inmiddels een verblijfsvergunning en werkt sinds dit najaar, na bemiddeling van Spaarne Werkt, als adviseur bij advies- en ingenieursbureau Witteveen+Bos in Amsterdam. Dat doet ze bovendien zeer succesvol.

Nu zijn we er. Deze combinatie maakt ons nieuwsgierig. Wat volgt is een gesprek met Azza Ghalib en haar leidinggevende Richard Pater.

Naar Nederland

“In 2019 vluchtte ik voor de oorlog in mijn geboorteland, Soedan,” vertelt Azza. “Ik kwam in Nederland terecht, in een AZC. Daar heb ik tweeënhalf jaar gezeten.” Wie in een AZC verblijft en wacht op de beoordeling van een asielaanvraag, mag nog niet aan het werk. Toch zat Azza zat niet stil. “Door het volgen van online cursussen, bleef ik op de hoogte van de ontwikkelingen in de architectuur.”

Vrijwilligerswerk

Uiteindelijk kregen Azza en haar gezin een huis in Zandvoort toegewezen. Na een woning volgt dan Nederlandse les als onderdeel van het inburgeringsproces. Dat rondde Azza vorig jaar af. “Om in de architectuur te blijven, deed ik ook vrijwilligerswerk bij het Haarlems architectuurcentrum ABC. Dat wist Richard, de jobcoach, van Spaarne Werkt ook. En hij vertelde me over een vacature bij Witteveen+Bos. Dat leek me wel wat.”

Ik ben blij dat ik de kans heb durven grijpen

Eerdere sollicitaties bij architectenbureaus waren, ondanks een universitaire opleiding en tien jaar werkervaring, op niks uitgelopen. “Ik denk dat het vaak lastig was om mij op een juist niveau in te schalen. Met mijn werkervaring konden ze me geen stage aanbieden en als nieuwkomer vonden ze me misschien ongeschikt als senior.”

Goede collega’s

Dit is het moment in het verhaal om Richard Pater verder te introduceren. Pater geeft bij Witteveen+Bos leiding aan de afdeling stedelijke infrastructuur. Hij was de man die de sollicitatiebrief van Azza ontving. “Haar CV was interessant. Ze beschikte over de benodigde vaardigheden. En bovendien zijn we eigenlijk altijd wel op zoek naar goede nieuwe collega’s met ontwerpvaardigheden. Dus daarom namen we Azza graag aan.”

Diversiteit

Met de afdeling stedelijke infrastructuur ontwerpt Witteveen+Bos pleinen, kades, bruggen en parken. “Met andere woorden”, zegt Richard, “We werken aan de directe leefomgeving van mensen. Dat doen we voor iedereen. Daaruit volgt ook dat we als organisatie zo divers mogelijk willen zijn. Dat maakt ons en onze adviezen sterker.”

Menselijke maat

In totaal werken er circa 1.600 mensen voor Witteveen+Bos, waarvan 1.300 in Nederland, verdeeld over verschillende kantoren. “Door de opdeling in teams, ons team heeft bijvoorbeeld 33 medewerkers, hanteren we echter toch de menselijke maat. Dat doen we om onze opdrachtgevers de aandacht en kwaliteit te leveren, die van ons wordt verwacht. En zeker ook om medewerkers de kans te kunnen geven om zichzelf te ontwikkelen.”

Buddy

Dat geldt ook voor Azza. “Op dit moment werk ik aan twee projecten: de ontwikkeling van een woongebied in Weespersluis en het herontwerp van een brug in Amsterdam. Dat is net ander werk dan ik gewend was als architect. Daarom is het ook fijn dat er bij elk project een buddy is, bij wie ik bij vragen terecht kan.”

Aandacht

Op afstand volgt de jobcoach hoe het Azza vergaat. De begeleiding op de werkvloer is volledig in handen van Witteveen+Bos. Azza voelde zich er meteen thuis. “Het was vanaf de eerste dag heel gezellig. Ik vind het ook heel fijn dat er veel aandacht is voor de medewerkers. Ze denken bijvoorbeeld mee over nieuwe cursussen en de invulling van de werkweek. Dat is met drie kinderen soms een beetje balanceren.”

Vertrouwen

Bij Witteveen+Bos wordt volgens Richard veel gewerkt op basis van vertrouwen. Het bedrijf neemt veel mensen aan die net van school of van de universiteit komen. “Die hebben het vertrouwen en de tijd nodig om te ontdekken waar ze goed in zijn. Die hebben de ruimte nodig om af en toe ook eens een fout te maken. Want daar leer je van. Datzelfde geldt eigenlijk ook voor de groep mensen met, om dat woord maar te gebruiken, een afstand tot de arbeidsmarkt.”

Wie zonder vooroordelen naar mensen kijkt, ziet veel talent

Inclusief werkgeven

Witteveen+Bos besteedt ook daarom veel aandacht aan het aannemen van mensen uit verschillende doelgroepen. Richard: “Als je probeert, misschien je zelfs forceert, om zonder vooroordelen naar mensen te kijken, dan ontdek je dat er ongelofelijk veel talentvolle mensen zijn in Nederland. Ik ben blij dat wij met ons bedrijf in de gelegenheid zijn om mensen een kans te geven, en daar profiteren we zelf ook van. Dus als ik weer contact heb met Richard van Spaarne Werkt, dan hoop ik zeker dat ze ‘een nieuwe Azza’ kunnen voorstellen. Ik hoop ook dat andere werkgevers hun deuren openen. Er zijn altijd tien redenen om iets niet te doen, maar volgens mij bereiken we meer als we denken in kansen.”

Complex

Tegen het einde van het gesprek moet Azza en Richard nog wel iets van het hart. Richard neemt het voortouw: “Het is goed voor mensen om te realiseren dat het voor nieuwkomers niet altijd gemakkelijk is om te gaan werken. Dat heeft er vooral mee te maken dat het krijgen van een inkomen uit werk zorgt voor het verlies van toeslagen. Dat is echt complex. Volgens mij zouden we daar nog eens naar moeten kijken, maar ik ben blij dat Azza ervoor heeft gekozen om in zichzelf te investeren.”

Durven

Azza vond het best een spannende stap om te zetten. “Ik heb altijd graag gewerkt en wilde ook graag weer werken. Ik wist dat het in het begin financieel moeilijk zou worden. Vooral als alleenstaande moeder, bijvoorbeeld met de kosten voor sportactiviteiten en dergelijke. En ook als nieuwkomer was het spannend om een nieuw traject te volgen met mensen met verschillende nationaliteiten en ervaring. Het gevoel van angst is er, maar de stap moet gezet worden om die brug van mogelijkheden over te steken. Ik ben in elk geval heel blij dat ik deze kans heb durven grijpen.”

Wie Azza en Richard hoort praten, zou kunnen denken dat het volslagen vanzelfsprekend is dat een gevluchte architecte, slechts luttele maanden na inburgering bij een bureau als Witteveen+Bos aan de slag kan en daar goed op haar plek zit. Dat is echter niet altijd en overal zomaar vanzelfsprekend. Een inspirerend voorbeeld is het zeer zeker wel.